ابن منیر. علی بن محمد بن منصور بن ابی القاسم بن مختار بن ابی بکر بن علی جذامی اسکندری، مکنّی به ابوالحسن و ملقّب به زین الدین و مشهور به ابن منیر. رجوع به علی اسکندری (ابن محمد بن منصوربن...) شود
ابن منیر. علی بن محمد بن منصور بن ابی القاسم بن مختار بن ابی بکر بن علی جذامی اسکندری، مکنّی به ابوالحسن و ملقّب به زین الدین و مشهور به ابن منیر. رجوع به علی اسکندری (ابن محمد بن منصوربن...) شود
ابن مطیر. علی بن محمد بن ابی بکر بن ابراهیم بن ابی القاسم بن عمر بن احمد بن ابراهیم بن محمد بن عیسی بن مطیر حکمی یمنی شافعی، مشهور به ابن مطیر. رجوع به علی حکمی (ابن محمد بن ابی بکربن...) شود ابن مطیر. علی بن محمد بن ابی بکر بن مطیر، مشهور به ابن مطیر. رجوع به علی بن محمد بن ابی بکربن... شود
ابن مطیر. علی بن محمد بن ابی بکر بن ابراهیم بن ابی القاسم بن عمر بن احمد بن ابراهیم بن محمد بن عیسی بن مطیر حکمی یمنی شافعی، مشهور به ابن مطیر. رجوع به علی حکمی (ابن محمد بن ابی بکربن...) شود ابن مطیر. علی بن محمد بن ابی بکر بن مطیر، مشهور به ابن مطیر. رجوع به علی بن محمد بن ابی بکربن... شود
ابن جعفر سعدی، مشهور به ابن قطاع و مکنی به ابوالقاسم. رجوع به ابن قطاع (ابوالقاسم علی بن...) و علی بن عبدالرحمان سعدی شود ابن جعفر بن حسین قدامۀ موسوی، مکنی به ابوالقاسم. ممدوح ادیب صابر ترمذی. رجوع به علی موسوی (ابن حسین قدامۀ...) شود ابن جعفر بن فلاح کتامی، مکنی به ابوالحسن و مشهور به ابن فلاح. از وزرای دولت فاطمی مصر. رجوع به علی کتامی شود
ابن جعفر سعدی، مشهور به ابن قطاع و مکنی به ابوالقاسم. رجوع به ابن قطاع (ابوالقاسم علی بن...) و علی بن عبدالرحمان سعدی شود ابن جعفر بن حسین قدامۀ موسوی، مکنی به ابوالقاسم. ممدوح ادیب صابر ترمذی. رجوع به علی موسوی (ابن حسین قدامۀ...) شود ابن جعفر بن فلاح کتامی، مکنی به ابوالحسن و مشهور به ابن فلاح. از وزرای دولت فاطمی مصر. رجوع به علی کتامی شود
علی بن مظفر بن ابراهیم کندی (640-716 ه. ق.). وی مردی ادیب، متفنن، عارف به حدیث و قراآت بوده است و در دمشق درگذشته. او راست: ’التذکره الکندیه’ و همچنین او را اشعاری است. (از اعلام زرکلی ج 2 ص 700)
علی بن مظفر بن ابراهیم کندی (640-716 هَ. ق.). وی مردی ادیب، متفنن، عارف به حدیث و قراآت بوده است و در دمشق درگذشته. او راست: ’التذکره الکندیه’ و همچنین او را اشعاری است. (از اعلام زرکلی ج 2 ص 700)